Rasulullah SAW bersabda, mafhumnya: “Sesungguhnya benar (jujur) menuntun kepada kebaikan dan kebaikan menuntun ke syurga. Sesungguhnya seorang selalu berkata benar sehingga dicatat di sisi Allah orang yang benar (siddiq). Sesungguhnya dusta menuntun kepada keburukan dan keburukan menuntun ke neraka. Sesungguhnya seseorang selalu berkata dusta sehingga dicatat di sisi Allah sebagai pendusta.” (Sahih Bukhari dan Muslim)
Daripada Abdullah bin Amr bin As, Nabi SAW bersabda, mafhumnya: “Empat sifat, sesiapa ada pada dirinya, dia munafik sejati dan sesiapa yang pada dirinya terdapat salah satu antaranya, maka pada dirinya ada sifat nifak (sifat orang munafik), sehingga dia meninggalkannya, iaitu apabila diberi amanah dia khianat, apabila berbicara dia dusta, apabila berjanji tidak ditepati dan apabila bertengkar dia menuduh yang bukan-bukan.” (Sahih Bukhari dan Muslim)
Huzaifah bin al-Yaman RA dilaporkan berkata: Dahulu di masa Rasulullah SAW ada ketika seseorang yang mengucapkan sepatah kata boleh menjadi munafik dan kini saya mendengar perkataan itu keluar daripada kamu sepuluh kali dalam sehari.
Abu Laits as-Samarqandi meriwayatkan daripada Abdullah bin Mas’ud RA: “Sebenar-benar keterangan ialah kitab Allah, semulia-mulia perkatan ialah zikrullah (zikir kepada Allah), sebusuk-busuk buta ialah buta hati, yang sederhana mencukupi lebih baik daripada yang banyak dan melupakan, seburuk-buruk penyesalan ialah menyesal (pada) hari kiamat, sebaik-baik kekayaan ialah kaya hati dan sebaik-baik bekal ialah takwa. Khamr (arak) menghimpun segala dosa dan wanita perangkap syaitan. Muda itu sebahagian daripada gila dan sebusuk-busuk penghasilan ialah riba. Sebesar-besar dosa ialah lidah pendusta.
Seharusnya seorang Muslim menjaga diri daripada tanda munafik, sebab seorang jika biasa berdusta pasti dianggap pendusta dan munafik. Dia dibebani dosa orang yang mengikut sikapnya.
Firman Allah bermaksud: “Tidak ada sebarang perkataan yang dilafazkannya (atau perbuatan dilakukannya) melainkan ada di sisinya malaikat pengawas
